Ζούμε μέρες περίεργες.. Απογοήτευση. Αυτό νιώθει ο κάθε δημιουργικός άνθρωπος, αυτός που προσπαθεί να χτίσει τη ζωή του, αυτός που είναι τυπικός με τις υποχρεώσεις του, αυτός που πασχίζει για ένα καλύτερο αύριο την ώρα που ορισμένοι πολιτικοί συνεχίζουν να παίζουν παιχνίδια εντυπώσεων. Που συνεχίζουν να δρουν προς όφελος των μικροκομματικών τους συμφερόντων, υπονομεύοντας το μέλλον του κάθε ενός από εμάς.
Ασχολούμαι με την πολιτική -έστω σε επίπεδο νεολαίας- τα τελευταία 10 χρόνια. Αν κάτι μπορώ να πω με σιγουρά είναι πως δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν πολιτικοί που δουλεύουν. Αντιλαμβάνονται την κοινωνία και μπορούν να λειτουργούν υπερβατικά, βάζοντας την πατρίδα πάνω από το προσωπικό συμφέρον. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν πολιτεύονται εγωιστικά και όταν οι περιστάσεις το επιβάλουν, βρίσκουν το θάρρος να βγουν μπροστά, να πάρουν «σκληρές» αποφάσεις προκειμένου να μην κινδυνεύσει η χώρα.
Τα τελευταία χρόνια η πολιτική κατάσταση και η αντίληψη των πολιτών για τα κόμματα στην Κύπρο έχει αλλάξει. Σήμερα κυρίαρχα στοιχεία -και όχι άδικα- είναι η απαξίωση για το πολιτικό σύστημα. Σ’ αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας για το τι προσφέρουμε τελικά όλα αυτά τα χρόνια στην κοινωνία αλλά παράλληλα να μετατρέψουμε αυτή την κρίση σε ευκαιρία.
Μιας και το τελευταίο διάστημα μου έλειψε το γήπεδο.. Aς μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους. Σε ένα γήπεδο χωράφι, βρώμικο, με σπασμένα καθίσματα, λίγοι θα πάνε να δουν αγώνα ακόμα και της καλύτερης ομάδας, με τον καλύτερο προπονητή. Η δε καλύτερη ομάδα, σε ένα σκάρτο γήπεδο, φυσιολογικά δεν αποδίδει το μέγιστο των δυνατοτήτων της, απογοητεύει και απογοητεύεται. Είναι λοιπόν αναγκαίο και πρωταρχικής σημασίας, πριν από οτιδήποτε άλλο, η κεντροδεξιά μαζί με τη δική της ανανέωση, να βγει μπροστά και όπως το 1976 έκανε ρήξη με το παρελθόν, έφερε εθνική συμφιλίωση, έφερε ασφαλές μέλλον με την ένταξη στην Ενωμένη Ευρώπη, έφερε την ανάπτυξη μετά την πανωλεθρία της διακυβέρνησης Χριστόφια έτσι και τώρα, πρέπει να τολμήσει αυτά που πολλούς ίσως θα δυσαρεστήσουν, αλλά θα εκτοξεύσουν τη χώρα μπροστά.
Η νέα γενιά σαφώς πρέπει να αναλάβει ρόλο. Είναι γεγονός ότι η Κεντροδεξιά υστέρησε στην ευρύτερη αξιοποίηση της νέας γενιάς, σε όλα τα επίπεδα. Θα έλεγε κανείς ότι ο παλιός φοβόταν τον νέο και ο νέος φοβόταν να μη δυσαρεστήσει τον παλιό.
Όσες φορές η νεολαία βγήκε στην επιφάνεια και έπαιξε ρόλο, το έκανε μόνη της και πέτυχε. Εξάλλου, σε φοιτητικό επίπεδο φυσικά αποδεικνύει από πολύ παλιά τις δυνατότητές της, με τη συντριπτική επικράτηση της σε όλες της φοιτητικές αναμετρήσεις.
Παρόλα αυτά όμως, η διείσδυση στην Κοινωνία στα ηλικιακά πεδία των 18-35 δεν βρίσκεται στα επίπεδα της φοιτητικής μας παράταξης. Η απήχηση μας στα Πανεπιστήμια δε μεταφράζεται έπειτα σε αντίστοιχη απήχηση της κεντροδεξιάς έξω από αυτά.
Ο λόγος είναι ότι το πολιτικό, θεσμικό γήπεδο, παραμένει χωράφι και τα καθίσματα σπασμένα. Ποιος θα πιστέψει οποιονδήποτε που υπόσχεται μετατροπή της ομάδας σε εθνική Βραζιλίας, όταν στο πρώτο ματς θα αποχωρήσει με πολλαπλά κατάγματα και φυσικά χωρίς να σκοράρει; Η ουσία είναι στο γήπεδο λοιπόν.
Ο κόσμος και ειδικά οι νέοι έχουν απορρίψει την πολιτική, όχι τόσο για τα λάθη της, όσο για το γεγονός ότι ουδέποτε έκανε την υπέρβαση να τα διορθώσει, γκρεμίζοντας εκ θεμελίων όλες τις σαθρές δομές κράτους, κοινωνίας και πολιτικής ζωής που εσκεμμένα ή μη, δημιούργησαν και συντήρησαν τα κακώς κείμενα.
Η Κεντροδεξιά έχει δύο αποστολές για να εμπνεύσει την κοινωνία. Η μία είναι άμεσα συσχετισμένη με την ίδια την ιδεολογία της, τον Κοινωνικό Φιλελευθερισμό με ρυθμιστική παρέμβαση του κράτους, που όταν εφαρμόζεται σωστά δημιουργεί παραγωγή, ανάπτυξη και θέσεις εργασίας και η άλλη σχετίζεται με την επανίδρυση του κράτους που είναι αποστολή όλων των πολιτικών δυνάμεων, αλλά ιστορικά μόνο η Κεντροδεξιά υλοποιούσε, καθώς προϋπέθετε πάντα υπέρβαση των τειχών.
Αφενός λοιπόν πρέπει η κεντροδεξιά να είναι κεντροδεξιά, να διδαχθεί από την ιστορία της και να μιλήσει στην κοινωνία για ριζοσπαστισμό και ρήξη, για ανατίναξη όλων των δομών που έχουν εξοργίσει το εκλογικό σώμα και το έχουν στρέψει είτε στην αποχή είτε σε καιροσκοπικούς πολιτικούς σχηματισμούς που μόνο σκοπό έχουν να γευτούν λίγη εξουσία με το μανδύα του «ρυθμιστή», χωρίς ιδεολογική ταυτότητα και πυξίδα.
Να τολμήσει να μιλήσει με πράξεις, για ασυμβίβαστο, για περιορισμό των προνομίων, για κατάργηση ασυλίας, για ισότητα απέναντι στο νόμο.
Να τολμήσει να μιλήσει για ουσιαστική στήριξη των νέων κάθε μορφωτικού επιπέδου, για επενδύσεις, για κίνητρα παραμονής των νέων επιστημόνων στην πατρίδα τους.
Η αδυναμία όλων των πολιτικών δυνάμεων να δείξουν κάτι χειροπιαστό σχετικά με όλα αυτά, οδήγησε και στην κρίση αξιών συνολικά. Απαξιώθηκε ο πατριωτισμός, η δημόσια τάξη, η αριστεία, ο επαγγελματισμός, η εντιμότητα, η ηθική, η αξιοκρατία, άλλοτε από απογοήτευση και άλλοτε από αντίδραση.
Αν κάνουμε όλα αυτά που πρέπει, μόνο τότε θα βγάλουμε τις ωτοασπίδες από τα αυτιά των νέων και θα κερδίσουμε συνολικά την κοινωνία. Ιδού η Ρόδος λοιπόν..