Select Page

Καλέ μου φίλε,

Έλαβα το γράμμα σου. Κατατρεγμένος από αμφιβολίες αφέθηκες να τρώγεσαι, πάλι, σε ένα δίλημμα κάλπικο. Στεναχώρησες κάποιους και πίκρανες άλλους. Και γιατί; Μήπως όταν λες κάτι, ακούει κανείς; Όσο και να το φωνάξεις θα αλλάξει κάτι; Μήπως αν πήγαινες με τα νερά του συστήματος να σταματούσες να νιώθεις βλέμματα να σε καρφώνουν και ψιθύρους να σε κυριεύουν;

Μα τότε πως θα εξυπηρετούσες τον αυτοσκοπό σου; Να γίνεις φορέας πραγματικής αλλαγής. Να πεις αυτό που πιστεύεις και να μην φοβηθείς να εκτεθείς. Να αφήσεις τον εαυτό σου να σε κρίνουν, αντί να επιλέξεις το δρόμο του δικαστή και του κατήγορου.

Θα σκεφτείς είναι αυτό απαραίτητο; Θα καταφέρω κάτι κτυπώντας το κεφάλι μου στα σίδερα; Στο δρόμο των πολλών βρίσκεται η ασφάλεια. Εκεί και μια πιο σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση. Αν θα μπεις βέβαια στην κατηγορία την άλλη, αυτή της κριτικής, φρόντισε να το κάνεις βίαια, έντονα όπως το άλλο μεγάλο ρεύμα της κοινωνίας μας. Μην πράξεις για να μην κριθείς και μην πεις εκτός και αν θα προσφέρεις και εσύ λίγο αίμα σε μια κοινωνία που διψά.

Συνέχεια στο www.pdemitriou.com


26.9.2016