Select Page

Έχοντας διανύσει τέσσερις δεκαετίες από την ημέρα όπου η Τουρκία επέβαλε τη δική της λύση στο Κυπριακό Ζήτημα, καλούμαστε σήμερα να επιχειρηματολογήσουμε υπέρ ή κατά μιας συνολικότερης διευθέτησης για ακόμη μια φορά.

Πάντοτε υπήρχαν δύο σχολές σκέψης στο Κυπριακό. Αυτής του ανένδοτου αγώνα με στόχο την απελευθέρωση της πατρίδας μας επαναφέροντας την κατάσταση στην πριν 1974 εποχή, και αυτής του ρεαλισμού, όπου αντιλαμβανόμενοι οι εκφραστές της το ουτοπικό της πρώτης, προτάσσουν τον συμβιβασμό και τη λύση Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

Ανέκαθεν δήλωνα πως η λύση ΔΔΟ δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια άδικη και δύσκολη στην εφαρμογή της λύση, που στα πλαίσια όμως του ορθού συμβιβασμού μπορεί να επανενώσει το νησί αρκεί πρώτα να το απελευθερώνει πραγματικά από τα δεινά της κατοχής. Αυτό εξακολουθώ να πιστεύω και σήμερα.

Το δύσκολο της λύσης της πιο πάνω εξίσωσης είναι να πεισθεί ο λαός για την αναγκαιότητά της. Δεκαετίες τώρα τον μπολιάσαμε με συνθήματα και κούφιες υποσχέσεις. Φοβηθήκαμε να πούμε την πραγματική αλήθεια. Την αλήθεια πως το 1974 είμασταν οι χαμένοι του παιχνιδιού και πως μέρα με τη μέρα ο συμβιβασμός γίνεται ολοένα και πιο οδυνηρός. Οι πολιτικοί μας όλα αυτά τα χρόνια εμφανίστηκαν ευθυνόφοβοι οδηγώντας τα πράγματα στα άκρα και το Κυπριακό στο και πέντε!

Είμαι από εκείνους που πέρασαν και από τις δύο σχολές σκέψης στο Κυπριακό για να συνειδητοποιήσω πως η μεγάλη ιδέα δεν υπηρετείται με συνθήματα. Όμως δεν μετανιώνω, γιατί με τον τρόπο αυτό κατάλαβα πως ο ρεαλισμός είναι αρετή.

Σήμερα πρέπει να δώσουμε έμφαση σε αυτά τα ελάχιστα που μας ενώνουν ως πολιτικές δυνάμεις, λαός, εκκλησία και να αποτελέσουν τις κόκκινες γραμμές μας στη νέα διαδικασία που ξεκίνησε. Δεν έχουμε την επιλογή να αποτύχουμε αυτή τη φορά. Τυχόν αποτυχία της νέας αυτής διαδικασίας θα τοποθετήσει την ταφόπλακα στον Κυπριακό Ελληνισμό, και οι επόμενες γενιές θα μας καταριόνται για αυτό!

Θέλω αυτό τον τόπο ενωμένο να τον δω να ευημερεί, να αναπτύσσεται και να διδάσκει την ειρήνη και την συμβίωση. Να απαλλαγεί από κατοχικά στρατεύματα και να γίνεται πατρίδα όλων των Κυπρίων. Θέλω να δω τη Μόρφου, την Κερύνεια, τον Καραβά, τον Απ. Ανδρέας, την Αμμόχωστο να ανασαίνουν ξανά. Θέλω να δω τον Ελληνισμό να ριζώνει ξανά στον τόπο του και να μεγαλουργεί. Το χρωστάμε σε εμάς, σε αυτούς που έφυγαν και σε αυτούς που θα έρθουν. Εμπρός λοιπόν, σεβόμενοι και την αντίθετη άποψη, να καλλιεργήσουμε κουλτούρα λύσης!

Ανδρέας Σταυρινίδης