Select Page

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Η κρίση της εμπιστοσύνης στην πολιτική διεργασία έχει σήμερα κλονιστεί. Η θέληση των πολιτών να συαστρατευτούν με την πολιτική ηγεσία, αποτελεί ζήτημα διόλου εύκολο, αν όχι ακατόρθωτο. Αν γενικεύσουμε μάλιστα το περί δικαίου αίσθημα, θα το μεταφράσουμε λέγοντας πως οι πολιτικοί απέτυχαν. Είναι με αυτό το δεδομένο, που τα τελευταία χρόνια, το δικαιολογημένο αίσθημα των πολιτών, τυχάνει εκμετάλευσης, με τρόπο όμως που δημιουργεί λάθος παραστάσεις και που συνεπώς αδυνατεί να προκρίνει την αλλαγή.

Η επικέντρωση στα λάθη του ατόμου που εκπροσωπή τον θεσμό είναι απαραίτητη για να διαφυλάξει την ορθή λειτουργία του. Αν όμως ο θεσμός εμφάνιζε επάρκεια, ακόμα και το άτομο που τον διαχειρίζεται να ήθελε, δε θα μπορούσε να τον κάμψει. Για αυτό και η κρίση είναι βαθύτερη. Η αποτυχία των θεσμών μπορεί καλύτερα να περιγράψει αυτό που ζούμε.

Αν ωστόσο, η κρίση των θεσμών αυτή, φανερώνει την ευκαιρία για θεσμικές τομές τότε ας υπομένουμε δημιουργικά την οδύνη που προκαλεί ο τοκετός σε κάθε τι καινούργιο, φθάνει να μπορέσουμε να διαφυλάξουμε την ακαιρεότητα των θεσμών, τους οποίους θα οχυρώσουμε τώρα για να μας οδηγήσουν στην εποχή μετά την κρίση, αλλά και θα ενισχύσουμε για να μας αντέξουν.

Μια ώριμη πολιτικά κοινωνία, δε διστάζει να σταθεί ενώπιων του παρελθόντος της κριτικά. Εποικοδομητικά να το αποτιμήσει, να εντοπίσει τα σφάλματα και τις παραλήψεις της, και να πορευτεί στο αύριο, έτοιμη να πράξει άλλα λάθη και άλλες παραλήψεις. Φτάνει αυτά να είναι νέα. Να δει την ιστορία όπως και ο μεγάλος Κύπριος ποιητής Κώστας Μόντης:

Σαν τις σκουριές των πανάρχαιων μεταλλείων

Που επανερχόμαστε τεχνικώτεροι

Και τις εκμεταλλευόμαστε ξανά.

Μόνο τότε, θα σταματήσουμε να βλέπουμε το παρελθόν ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μόνο τότε θα προβάλει η ελπίδα, μόνο τότε θα απαντήσουμε κατηγορηματικά πως δεν είμαστε η γενιά που θα επιβεβαιώσει το κάθε γενιά και χειρότερα.