Select Page

Η διαχρονική και συνεχείς συσσώρευση στρεβλώσεων, σε μια κοινωνία, μοιραία καταλήγει σε μια μορφή εξελικτικής επανάστασης. Είναι ο τρόπος αυτοδιόρθωσης των θεσμών, όταν σε αυτούς για δεκαετείες σχεδόν ασελγούμε, προκειμένου να ικανοποιήσουμε την πείνα μας. Προκειμένου ο κάθε ένας από εμάς, άλλοι λίγο και άλλοι πολύ, να μπορέσουν να αυξήσουν τη φήμη τους και να λάβουν ως εκ τούτου περισσότερο από όσα αξίζουν και δικαιούνται, αναλωθήκαμε από το ‘60 και έπειτα στη δημιουργία της δικής μας Βαβέλ. Για χρόνια οι πρωτομάστορες του κατεστημένου, βρίσκονταν υπεράνω του νόμου, μαγείρευαν και σέρβιραν κατά το δοκούν, ενώ οι εργάτες, οι πολίτες δηλαδή, κουβαλούσαν αδιαμαρτύρητα νερό στο μύλο τους, προκειμένου να λάβουν μια θέση στον Πύργο αυτό.

Σήμερα το φαγητό τελείωσε. Και οι εργάτες αποσβωλομένοι, αναζητούν την αιτία. Επιτέλους ξύπνησαν. Μέσα στην ευρύτερη παράνοια και αποσταθεροποίηση που επικρατεί, εξακοντίουν επιθέσεις κατά παντός υπευθύνου. Το πρώτο βήμα της επανάστασης έχει ήδη αρχίσει. Η κριτική αφορά στους πάντες και επιδυκνύετε όπως θα έπρεπε εξάλλου, με μηδενική ανοχή.   

Οι επαναστάσεις, ωστόσο, καταλήγουν κάπου. Δύναται να δημιουργήσουν τις προοπτικές της επόμενης μέρας. Ακριβώς εδώ λοιπόν είναι το μεγάλο διακύβευμα. Στην συγκεκριμενοποίηση της κριτικής. Πως θα διέλθουμε του ξεσηκωμού της κοινωνίας και πως θα δομήσουμε την πολιτεία μας την επόμενη μέρα. Στο βαθμό που η κοινωνία αφεθεί αβοήθητη, τότε δεδομένα θα κανιβαλλήσει. Από την άλλη η κάθαρση οφείλει να είναι ολική. Να μην αφήσει πέτρα για πέτρα, στους τοίχους της διαφθοράς.

Πως λοιπόν θα προχωρήσουμε δημιουργικά στην επόμενη μέρα; Η κατάργηση των πολιτικών κομμάτων, τα οποία βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα, θα ενισχύσει την προσπάθεια μας αυτή; Η σύγχρονη έκφραση της έμμεσης έστω δημοκρατίας, θεμελιώθηκε στον θεσμό των πολιτικών κομμάτων. Η απουσία τους, ή η μονοκομματική έκφραση τους, οδήγησε σε χούντες και κομμουνισμούς, σε κάθε περίπτωση σε εκατόμβες νεκρών, πείνα και δυστυχία.

Ο Maurice Duverger υπογραμμίζει, ήδη από τα μέσα του 20ου αιώνα, την αιτία δημιουργίας των πολιτικών κομμάτων, που συνοπτικά δεν ήταν άλλη από την εκχώρηση του δικαιώματος ψήφου, πέραν των εχώντων, όπως ίσχυε μέχρι τότε. Θα καταργήσουμε λοιπόν μαζί με τα πολιτικά κόμματα και το δικαίωμα ψήφου;

Η λύση λοιπόν δεν ήταν ποτέ στην κατάργηση του πολιτεύματος και των δομών (πολιτικά κόμματα), στα οποία στηρίζεται. Η ουσία αφορά στη διαφάνεια που πρέπει να τα χαρακτηρίζει και στον τρόπο με τον οποίο τα αντιμετωπίζουμε. Αν επιλέξουμε σωστά και με βάση το συλλογικό συμφέρον και όχι την ιδιοτέλεια μας και το ποιος πολιτικός απαντά στα αιτήματα μας, ποίος είναι οπαδός με την ίδια ομάδα με εμάς ή ποιός μας βόλεψε, γιατί κακώς μας βόλεψε, τότε μπορούμε να ανεβούμε επίπεδο.

Για να μπορέσει λοιπόν ο πρωτομάστορας να δημιουργήσει ευεργετικά, θα πρέπει να έχει τις κατάλληλες ικανότητες, και αυτό εξαρτάται από εμάς. Θα πρέπει να ελέγχεται, με σωστή κριτική όταν «ξεφεύγει» και με δημιουργικές προτάσεις να επανέρχεται, και αυτό εξαρτάται από εμάς. Θα πρέπει να τον απασχολούμε μόνο για αυτά και αυτό εξαρτάτε και πάλι μόνο από εμάς. Όλα λοιπόν δεικνύουν τη λύση. Αυτή είμαστε εμείς και η σωστή ενασχόληση μας με την πολιτική.

Πέτρος Δημητρίου

Πρόεδρος ΝΕΔΗΣΥ

Απόφοιτος Τμήματος Πολιτικών

Επιστημών Πανεπ. Κύπρου