Select Page

Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιείς ότι η εικόνα της όμορφης Κερύνειας στο εξώφυλλο του γνωστού σχολικού τετραδίου με τη λεζάντα «Δεν ξεχνώ κι αγωνίζομαι» αποτελεί ανάμνηση, αλλά και μέρος της παιδείας που γαλούχησε γενεές ολόκληρες με το ιδανικό της επιστροφής. Η κοινωνία προοδεύει, τα μαθήματα εκσυγχρονίζονται, το «Δεν ξεχνώ κι αγωνίζομαι» είναι πλέον ντεμοντέ. Και τότε επίσης συνειδητοποιείς ότι το κυπριακό παρέμεινε ουσιαστικά στάσιμο. Ότι οι κατά καιρούς προσπάθειες επίλυσής του απέβησαν άγαρμπες και ότι εκείνα τα παιδιά που κάποτε έγραφαν για τα κατεχόμενα χωριά τους στο τετράδιο, για να θυμούνται την καταγωγή τους, έχουν χάσει την ελπίδα της επιστροφής. Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα είναι που δημιουργεί και την ανάγκη της άμεσης δράσης, με συναρτώμενες παραμέτρους τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις.

Η οικονομική κρίση, συνιστά παράγοντα που πιέζει ακόμα περισσότερο την κατάσταση και εντείνει την ανάγκη για οικονομική διέξοδο, που θα επέλθει μέσω της ανάπτυξης. Δημιουργείται επομένως, μεγαλύτερη ανάγκη για επίλυση του κυπριακού προβλήματος όχι στο μέλλον, αλλά άμεσα.

Η εκλογή Ακκιντζί κατά μια μεγάλη μερίδα υποστηρικτών της επαναπροσεγγιστικής προσέγγισης, αποτέλεσε προάγγελο καλών μαντάτων και σηματοδοτεί το ξεκίνημα μιας νέας περιόδου. Είναι πράγματι ο κ. Ακκιντζί η λύση;  Ή μήπως όλα αυτά που εκπροσωπεί; Ξεκινώντας από τη διάθεση για επαναπροσέγγιση και επανένωση, η έναρξη του τρίτου κύκλου των συνομιλιών και η στήριξη του Ο.Η.Ε. φέρνει ελπιδοφόρα μηνύματα ότι ενδεχομένως να είναι ώρα. Ώρα να παρθούν οι μεγάλες αποφάσεις και να γίνουν τα μεγάλα λόγια πράξεις.

Η λύση δεν είναι η εμμονή σε αυτά που ίσως μονόπλευρα διδαχθήκαμε, ούτε σε αυτά που ουτοπικά επιθυμεί ο καθένας. Η λύση θα πραγματωθεί μόνο αν αφήσουμε πίσω τους δαίμονες που κυριαρχούν στις σκέψεις μας και στην κουλτούρα της προκατάληψης, αν κοιτάξουμε μπροστά με σύνεση και πραγματισμό, αν αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις με μετριοπάθεια και ρεαλισμό, αν με ελαστικότητα προσεγγίσουμε τις προτάσεις που γίνονται, γιατί οι ανελαστικές προσεγγίσεις είναι χαρακτηριστικό των αδύναμων μυαλών.

Ο χρόνος, αποτελεί σημαντική παράμετρο που πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου, καθώς δεν είναι και δεν ήταν ποτέ με το μέρος μας. Αντιθέτως, η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και η αναγκαιότητα επίλυσης του κυπριακού έχει καταστεί αναγκαιότητα επιβίωσης για τον τόπο, νοουμένου πάντοτε ότι, πέραν των συνθηκών που απαιτούν τούτο, υφίσταται η λαϊκή νομιμοποίηση και το κατάλληλο πλαίσιο το οποίο θα θεσμοθετεί τη λειτουργικότητα μιας λύσης.

Αυτή θα πρέπει να είναι και η σύγχρονη προσέγγιση του «Δεν ξεχνώ κι αγωνίζομαι». Μια προσέγγιση που αφενός θα συμβαδίζει με τη διατήρηση της μνήμης της πατρώας γης και της δίψας για επιστροφή, αφετέρου θα συμβαδίζει με την προσαρμογή στην αλλαγή των καιρών και των νέων δεδομένων.

Χριστίνα Ππεκρή

Υπεύθυνη Γραφείου Τύπου ΝΕΔΗΣΥ