<<Η Ραζέκατι έμενε πίσω από αυτό τον τοίχο… που τότε δεν υπήρχε… είχαμε κοινή αυλή… μαγειρεύαμε μαζί…>>  συνήθιζε να μου διηγείται η γιαγιά μου πριν πολλά χρόνια. Ο νους μου δεν μπορούσε να το χωρέσει… κάτι οι εικόνες από τα ντοκιμαντέρ των καλοκαιριών για τον Αττίλα, κάτι τα τετράδια του Δημοτικού με το ‘’Δεν ξεχνώ’’ , κάτι τα συνθήματα των αντικατοχικών διαμαρτυριών… Αδύνατο να έμενε Τούρκος δίπλα από το σπίτι μου… Και όμως έτσι ήταν…

Τα ντοκιμαντέρ των καλοκαιριών, τα ‘’δεν ξεχνώ’’ των τετραδίων του Δημοτικού, τα συνθήματα των αντικατοχικών, έχουν εξυπηρετήσει και ακόμα εξυπηρετούν το σκοπό τους. Μας έμαθαν να αγαπάμε την πατρίδα μας, μας έμαθαν να αγαπάμε τα σκλαβωμένα μας μέρη, να αγαπάμε την Ελληνικότητα του νησιού μας και να θέλουμε το καλύτερο για την μικρή μας πατρίδα. Μας άφησαν όμως και κάποια κατάλοιπα , που άθελα πέρασαν στην συνείδηση μας και σε ορισμένες περιπτώσεις δημιούργησαν τα λάθος μηνύματα. Το μίσος δηλαδή που καλλιεργήθηκε και έμμεσα και άμεσα , για τον Τούρκο κατακτητή, έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα για να διαχωρίσουμε τον Τούρκο και τον Τουρκοκύπριο. Γεννήσαμε στις ψυχές μας ένα πρωτοφανή ρατσισμό για αυτά τα άτομα που έζησαν αρμονικά με τους παππούδες μας, τους βάλαμε στο ίδιο καζάνι με τους έποικους, και κλείσαμε ερμητικά τα αυτιά μας στο να ακούσουμε ότι και αυτοί θα ήθελαν την πατρίδα μας ελεύθερη και επανενωμένη.

Ο αντίπαλος μας λοιπόν είναι ο ίδιος ο εαυτός μας, και πρέπει να κερδίσουμε την μάχη με αυτόν. Βέβαια αυτό δεν μπορεί να γίνει από την μια μέρα στην άλλη αλλά μπορεί να γίνει με αργά και σταθερά βήματα. Θα γίνει με το να καταφέρουμε να μιλήσουμε για την μέρα μετά την λύση, να οραματιστούμε την ζωή μας μετά τη λύση και να σκεφτούμε κατά πόσο μια ενδεχόμενη λύση θα βελτιώσει τη ζωή μας. Θα γίνει με το να τολμήσουμε να συζητήσουμε για την καθημερινότητα μας μετά την λύση ούτως ώστε να  αντιληφθούμε ότι μπορούμε να ζήσουμε και να έχουμε γειτόνισσα την Ραζέκατι και την κάθε Ραζέκατι, Τουρκοκύπρια γεννημένη και μεγαλωμένη στο νησί. Με κριτική σκέψη , ρεαλισμό και αποδοχή της πραγματικότητας.

Στο πολιτικό τώρα κομμάτι του ζητήματος, θα ήταν καλύτερο εάν χαμήλωναν αρκετά οι τόνοι διότι ο υπέρ-ενθουσιασμός και η υπεραισιοδοξία που υπάρχει μπορεί να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα δημιουργώντας ακόμα και περιρρέουσα ατμόσφαιρα .  Η εσωτερική σύμπνοια είναι πιο σημαντική από ποτέ διότι αυτή την φορά, πρέπει να είμαστε όλοι έτοιμοι και ενωμένοι στο ενδεχόμενο μας ραντεβού με την ιστορία. Στα θετικά βέβαια καταγράφεται και το γεγονός ότι πριν ακόμα αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις , πριν ακόμα συζητηθεί έστω και μισή πρόταση , κάποιοι πολιτικοί βιάστηκαν να βγάλουν τις μάσκες και να αποδείξουν στο λαό ότι στην ερώτηση λύση ή μη λύση, η απάντηση τους είναι το δεύτερο. Αυτοί που έκτισαν τις καριέρες τους στη μη λύση του Κυπριακού ξεμπροστιάστηκαν και θα τους ξεπεράσουν τα ίδια τα γεγονότα , θα τους αποβάλει η κοινωνία  αλλά και ο λαός. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για ξεσκαρτάρισμα παθογενειών και αναχρονιστικών πολιτικών συμπεριφορών που δεν θα έχουν χώρο στην Κύπρο που ονειρευόμαστε.

Ας περιμένουμε λοιπόν να αρχίσουν οι συνομιλίες , να μπουν κάτω οι προτάσεις , και παράλληλα εμείς να αντιμετωπίζουμε το μεγάλο μας αντίπαλο, τον εαυτό μας. Να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε πιο πολλά πράματα  που μπορούμε να μοιραστούμε και ότι είναι περισσότερα τα πράματα που μας ενώνουν  από εκείνα που μας χωρίζουν. Να οραματιστούμε καινούρια ντοκιμαντέρ για τα καλοκαίρια, όχι ‘’μαύρα’’ αλλά χαράς , να κατανοήσουμε ότι μπορούμε να μοιραστούμε το ίδιο θρανίο με ένα Τουρκοκύπριο και να αποδεχθούμε το γεγονός ότι οι νέοι αγώνες και τα νέα συνθήματα θα είναι κοινά. Αντίπαλος μας είναι ο εαυτός μας, ας τον νικήσουμε.

 

Γιώργος Παναγιώτου

ΒΑ Πολιτικές Επιστήμες και Πολιτική Επικοινωνία Μ.Μ.Ε

ΜΑ Διεθνής και Ευρωπαϊκές Σπουδές

Αντιπρόεδρος ΝΕ.ΔΗ.ΣΥ