Πολλές φορές στο παρελθόν έχει λεχθεί ότι η παιδεία είναι η μεγαλύτερη βιομηχανία που διαθέτει μια χώρα, αφού τα ωφέλη που αποφέρει η επένδυση στους νέους ανθρώπους μπορεί να να αποδόσει πολλαπλά ωφέλοι. Δυστηχώς στη δική μας χώρα μεταφράζουμε των όρο ενίσχυσης της παιδεία, και το πως ακριβώς περιμένουμε να μας αποδόσει, με την ικανοποίηση. Ικανοποίηση των συνδικαλιστών δασκάλων και καθηγητών, ικανοποίηση των οργανομένων γονέων, ικανοποίηση της κοινής γνώμης, ικανοποίηση ακόμα και των μαθητών. Στη προσπάθεια μας λοιπόν να ικανοποίησουμε τους πάντες και τα πάντα χάνουμε την ουσία, αδυνατούμε να χαράξουμε τη στρατηγική που θα μας επιτρέψει να αναβαθμήσουμε τη ποιότητα των αποφοίτων των σχολείων μας, καθώς και να ενδυναμώσουμε τη κυπριακή οικονομία, στους τομείς που πραγματικά θέλουμε να κατευθυνθούμε.

Στο πρόσφατο παρελθόν έχει παρουσιασθεί σαν λύση της υπερβολικής εκροής αποφοίτων τριτοβάθμιων σχολών σε τομείς που δεν έχουν ευνοικές προοπτικές απασχόλησης, το κλίσειμο τον αντίστοιχων πανεπιστημιακών τμημάτων. Δυστηχώς η συγκεκριμένη προσέγγιση δεν αποτελεί παρά ακόμα μια απόδειξη της χρόνιας πρακτικής να αντιμετοπίζοντε οι συνέπειες ενός προβλήματος σαν το ίδιο το πρόβλημα, ενώ προτειμούμε να στρουθοκαμιλίζουμε μπροστά στο πραγματικό πρόβλημα. Με το κλείσιμο των τμημάτων των δημοσίων πανεπιστημιών ουσιαστικά θα καταφέρουμε να συνδέσουμε ορισμένα πτυχία με την οικονομική δυνατότητα για σπουδές στο εξωτερικό ή σε ιδιωτικά πανεπιστήμια, και παράλληλα θα δημιουργήσουμε ένα σοβαρό κενό που στο μέλλον θα καλεστούμε να αντιμετόπισουμε. Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι άλλο απο την αδυναμία του εκπαιδευτικού συστήματος να κατευθύνει τους μαθητές προς τους τομείς που η χώρα μας έχει ή θέλει να αποκτήσει ανταγωνιστικό πλεονέκτιμα. Τομείς που η προστιθέμενη αξία που μπορούν να δώσουν τα νέα μυαλά είναι πολύ υψηλη.  Και κυρίως αδυνατεί να διδάξει τους νέους το τρόπο να μαθαίνουν, να είναι ανύσιχοι και ανταγωνιστικοί στο συνεχώς μεταλασσόμενο οικονομικό περιβάλλον γιατί όπως σωστά έχει λεχθεί οι αναλφάβητοι του 21ου αιώνα δεν θα είναι εκείνοι που δεν ξέρουν γραφή και ανάγνωση, αλλά εκείνοι που δεν μπορούν να μάθουν, να ξεμάθουν και να ξαναμάθουν.

Η συστεμική αδυναμία του εκπαιδευτικού συστήματος δεν μπορεί να καταλογιστεί στη συμβουλευτική καθοδήγηση που συνήθως προσφέρετε στους τελειόφοιτους. Η αδυναμία του συστήματος επικεντρώνεται στο ότι από τις μικρότερες τάξεις οι μαθητές δεν έχουν πραγματική γνώση της κυπριακής οικονομίας και δεν τους προσφέρονται τα ερεθίσματα για να στραφούν προς αυτές τις κατευθύνσεις. Η παρεξηγημένη ένεια της συμβουλευτικής καθοδήγησης σαφώς δεν μπορεί να πείσει ένα τελειόφοιτο τη θα σπουδάσει ή τη επάγγελμα θα ακολουθήσει, και φυσικά ούτε πρέπει. Ο προσανατολισμός προς τις κατευθύνσεις που έχει ανάγκη η χώρα μπορεί να επιτευχθεί με χάραξη ολοκληρωμένης στρατηγικής, που θα επιτρέψει στα νέα μυαλά μας να αντιλιφθούν τη κλίση τους και να τα καθοδηγήσει προς το πως θα μπορούν να μετατρέψουν αυτή τη κλίση σε χρήσιμο επάγγελμα.

Για να μπορέσει όμως το εκπαιδευτικό σύστημα να καθοδηγήσει τους νέους πρέπει πρώτα να εντοπίσουμε το που θέλουμε να καταυθυνθούμε να χαράξουμε τη στρατηγική μας για το πως θα φτάσουμε. Δυστηχώς ζούμε σε μια χώρα που γίνεται προσπάθεια να δαιμονοποιηθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία και το κέρδος, σε μια χώρα που καταφέραμε το όνειρο των λαμπροτέρων μυαλών είναι να διωριστούν στο δημόσιο, που ο ανέξοδος λαικισμός μεταφράζεται σε διεκδίκηση και ο συντεταγμένος εκβιασμός σε συνδικαλισμό . Έχει λεχθεί πρόσφατα ότι δεν υπάρχει ούριος άνεμος για καράβι που δεν ξέρει τον προορισμό του, και αυτό που μας λείπει είναι το στρατηγικό όραμα Για να μπορέσει λοιπών το εκπαιδευτκό σύστημα να κατευθύνει τους μαθήτες μας πρέπει πρώτα η πολιτεία και η κοινωνεία να αποφασίσουν το που θέλουμε να σταφούμε.